آں گُل قبائے ما چو سوارِ سمند شد

آں گُل قبائے ما چو سوارِ سمند شد
شورے ز خلق رفت کہ آتش بلند شد
جاں گشتہ در فراقِ تو بیزار از جہاں
دل از جُنونِ عشقِ تو صحرا پسند شد
گیسو بہ دوش رفت چو صیّادِ ما بباغ
صد مُرغِ دل پرید و اسیرٍِ کمند شد
عیسیٰ دمی، تُو از پئے بے چارگاں بیا!
اے دُوریٔ تُو باعثِ درد و گزند شد
اے مہ! جمالِ کُلبۂ تاریکِ پستِ من
از پائے تُو چو طارمِ اخضر بلند شد
(عرشِ ناز)