اے کہ نامت بر زبانِ ما غریباں ہر دمے

اے کہ نامت بر زبانِ ما غریباں ہر دمے
وے کہ یادت مُونسِ ہر بیدلے در ہر غمے
از جمالِ  رُوئے تو جمعیّت ِ صد جان و دل
دز پریشانیِّ زلفِ تُو، پریشاں عالمے
از خطا  شرمندہ ام لطف بفرما اے کریم!
رشحۂ ابرِکرم، موجے نہ کاہد از یمے
ساقیم آں بادہ اندر کاسۂ جاں ریختہ
درنگاہِ مستِ من شُد چُوں خزف جامِ جمے
خود بِگو چُوں عُرضہ دارم بر تُو حالِ شوقِ دل
نامۂ من تنگ دامن ، نامہ بر نا محرمے
ناوکِ تُو چُوں  کہ باشد چارۂ زخمِ جگر
اے خوشا صیدیکہ از تیرِ تُو یابد مرہمے
جاں بلب آمد نصؔیر از فرقتِ دلدارِ خویش
زندگی یا بد اگر بیند رُخِ آں ہمدمے
(عرشِ ناز)