اگر است در دلت آرزو کہ نظر بخوش نظرے رسد
اگر است در دلت آرزو کہ نظر بخوش نظرے رسد
بحریم ِ جلوۂ خود نشیں کہ ترا ازو خبرے رسد
شبِ تارد گریۂ مستقل منم و کشا کشِ زخمِ دل
بہ امید ِ آنکہ ستارہ اے سرِ مطلع سحرے رسد
خبرے نیامدہ از قفس زمآل ِ طوطِی خوش نَفَس
مگر اہتمام ِ گزندِ اُو بہ غُبار ِ مُشتِ پرے رسد
مئے جُستجو نہ چشیدہ ای بہ تجسُّسے نہ خمیدہ ای
توُ بہ فہمِ خود چہ رسیدہ اے کہ بہ کُنہ ِ تو دگرے رسد
بہ نگاہِ پُر ہوسانِ تن چہ تمیزِ آدم و اہرمن
پئے امتحاں بہ عیارِ فن مگر آنکہ دیدہ درے رسد
چہ کشی مذلّت ِ مُبہمے بہ تلاشِ کوثر و زمزمے
بدہش زگریۂ شب، نمے کہ بہ نخلِ دل ثمرے رسد
مدد اے کرشمۂ آرزو کہ نصؔیر در رہِ جُستجو
نَفَسے کشد، سخنے زند، قدمے نہد، بہ درے رسد
(عرشِ ناز)