عقل را بے خود ز نازِ نرگسِ مستانہ کن
عقل را بے خود ز نازِ نرگسِ مستانہ کن
اے نگاہِ دلنشیں! ما را زما بیگانہ کن
جلوہ کن بر منظرِ دلہا بنازِ دلبری
عالمے را اے پری از عشوہ اے دیوانہ کن
گرہمی خواہی کہ باشی ہمدمِ پیر مغاں
صحبتِ رنداں گزین و خدمتِ میخانہ کن
بگذر از پرہیز و بگذار ایں ہمہ تزویر را
ہمچو مستاں عہد و پیماں با مَے و پیمانہ کن
بعد ازاں ممکن شود نظاّرۂ آں شمعِ ناز
خویش را اوّل بسوزِ عاشقی پروانہ کن
جاں بیک ساغر نمی ارزد نصیؔرِ مے پرست!
خویش را مستِ نگاہِ مُرشدِ میخانہ کن
(عرشِ ناز)