باچہ ناز اے سَروِ زیبا باچہ رفتار آمدی

باچہ ناز اے سَروِ زیبا باچہ رفتار آمدی
رونقِ گُلہا شکستی چوں بہ گلزار آمدی
صید خواہی کرو صدہا مُرغِ دل اے نازنیں!
در گلستاں باکمندِ زلفِ خمدار آمدی
چوں تو اندر خانہ بودی خانہ بر انداختی
یک جہاں دیوانہ کردی چوں ببازار آمدی
دردِ دل شُد راحتِ جاں اے بُت ِ عیسیٰ نَفَس!
از کرم چوں بر سرِ بالینِ بیمار آمدی
وا نمودی حُسنِ  خود در جلوہ ہائے رنگ رنگ
گاہ بر منبر شدی گہہ بر سرِ دار آمدی
لالہ گشتہ پا بہ گِل ، گُل، از رخت ماندہ خجل
اے سرت گردم بایں خوبی بہ گُلزار آمدی
باورم آمد کہ عُمر ِ رفتہ ہم آید بباز
تا تو یارِ بے وفا در خانۂ یار آمدی
از غمِ  عشق بُتاں آزاد بودی در جہاں
اے دلِ ناداں بُزلفش خود گر فتار آمدی
کارِ مرداں روشنی و گرمی است^۱؎ آرے نصؔیر
بزمِ یاراں گرم کردی چوں بہ گفتار آمدی
(عرشِ ناز)

                                                              ^{۱؎  کار مرداں روشنی و گرمی است، یہ مصرح حضرت مولانا رومی رحمۃ اللہ علیہ کاہے}