بہار آمد و سازِ بہار باید و نیست
بہار آمد و سازِ بہار باید و نیست
فغاں کہ گُلبدنے در کنار باید و نیست
مرا کہ غنچۂ پژ مرُدہ ام بہ شاخِ وجود
ہوائے باغِ جاں سازگار باید و نیست
بجامِ بخت مے از تیرگی نباید و ہست
بہ کامِ دل قدَحِ جلوہ بار باید نیست
بحُسنِ غالیہ بیزاں مشو فریفۃ دل
کہ ایں گروہ مروّت شعار باید و نیست
کنوں کہ دلبرِ من آمد و بہار آمد
کنارِ کِشت و لبِ جوئیبار باید و نیست
حدیثِ عشق کہ شرحش دہد بہ غمّازی
بہ اشکِ چشم مرا اختیار باید و نیست
لبسے گذشت کہ در عالمِ خراب مرا
بدوستی دلِ صاف از غبار باید و نیست
شکستہ رنگیٔ بختم ببیں کہ وقتِ بہار
بہ نخلِ زندگیم برگ و بار باید و نیست
دریں چمن کہ پُراست از خروشِ زاغ و زغن
نوائے طوطی و بانگِ ہزار باید و نیست
بسانِ پارۂ سیماب لرزہ ہا دارد
ہزار حیف کہ دل را قرار باید و نیست
صبا بپائے محبّاں رساں ز خاکِ نصؔیر
کہ تُربتش بہ سرِ رہگذار باید و نیست
(عرشِ ناز)