چہ دلے کہ مستِ طرب نشد ز دو چشِم بادہ بجامِ تو
چہ دلے کہ مستِ طرب نشد ز دو چشِم بادہ بجامِ تو
چہ قیامت است کہ ست نزد ز خرام ِ فتنہ گامِ تو
خمِ زلف تست مرا اماں سرِ کُوئے تست بہارِ جاں
نروم بہ طُور ِ تجلّیے ز درت، بہ عظمتِ نامِ تو
زفسوں خرامئ خود خجل ہمہ غرقِ حسرت ِ دیدنت
خبر ے کہ کرد بہ آہواں ز بہار ِ موجِ خرامِ تو
بمقام صُلح رسیم کَے، تُوبہ زہد و من بہوائے مے
بتاملّے مژہ باز کن چہ جواب ِ من، چہ سلام ِ تو
چہ بساطِ ذرّۂ ناتواں چو سمندِ اخضرِ آسماں
بہ فُسوں عنانیِ کہکشاں نرسد بہ گردِ خرامِ تو
دل من بہ نشّۂ معنوی شدہ مستِ بادۂ سرمدی
تو کجا و یاد ِ من از کجا دو جہاں فدائے پیام تو
اگر از تو مہر بریدہ ام وگر از درت برمیدہ ام
کرمے بمن کہ رسیدہ ام بحریمِ رحمت ِ عامِ تو
تُو و مشقِ زینت و آئنہ پسِ پردہ باہمہ آبرو
من و چشم و کوئے ملامتے بہ اُمیدِ جلوۂ بامِ تو
خم و پیچِ موجۂ سطحیم چہ زنم دم از عُمق آگہی
قمرِ سپہرِ تقدّسی، چہ، رسم بہ عرش ِ مقام تو
بہ درِ خزانکدۂ جنوں چو بہارِ یاد تو پانہد
بخدا کہ صبحِ طرب دمد بہ دیارِ وحشیِ رامِ تو
چہ کنم جُز اینکہ جبیں نِہم بہ غبار ِ راہِ تصوّرت
لبِ خشک و زحمت ِ موجِ یم،منِ تیرہ بخت وپیام ِ تو
چہ گُلی بہ گُلکدۂ صُوَر بہ جمالِ غمزۂ ناز و فر
کہ زباں خورد خمِ گردشے بہ طواف ِ کعبہ نام ِ تو
تب وتابِ سینہ بخُوں رسد، دو جہاں بدام ِ فسُوں رسد
دلِ عالمے بجنُون رسد ز تبسِّم لبِ بامِ تو
لبِ تست معبد ِ رنگ و بُو، رُخِ تست کعبۂ آبرو
چہ کنم اگر نہ جنُوں کنم من ِ پر شکستہ بہ دامِ تو
شدہ غرق زَورقِ آرزو بہ ہجومِ لُجّہ جُستجو
کرم اے نصؔیرِ شکستگاں! کہ نصؔیرِ خستہ غلامِ تو
(عرشِ ناز)