فتنہ بپاست در جہاں قامتِ حشر زائے تو

فتنہ بپاست در جہاں قامتِ حشر زائے تو
عینِ قیامت آمدہ آں قدِ دلربائے تو
برقِ نظارۂ جہاں دیدۂ سُرمہ سائے تو
سُرمۂ چشمِ عاشقاں ذرّۂ خاکِ پائے تو
جاں نہ بود خُو رائے تو سر نہ سزد بپائے تو
غرقۂ آبِ خجلتم تا چہ کنم فدائے تو
ہست دلے بہ پہلو ام کُشتۂ غمزہ ہائے تو
عُمر تمام کردہ ام در ہوسِ لقائے تو
من بہ رہت فتادہ ام ہوش زدست دادہ ام
بندہ ام و نہادہ ام سر بہ درِ سرائے تو
زندگیٔ عیاں تُوئی راحتِ عاشقاں تُوئی
آبِ حیات می چکد از لبِ خندہ زائے تو
ہر طرفے کہ می روی خسروِ نازنینِ من
خیلِ بُتاں چو بندگاں می رود از قفائے تو
صُبحِ اُمیدِ عاشقاں از رُخِ تو کند طلوع
مطلعِ حُسنِ سرمدی طلعتِ جانفزائے تو
بہرِ خدا مراں مرا شاہ تُوئی و من گدا
از درِ تو رود کُجا بادشہا! گدائے تو
گرمِ طوافِ کوئے تو مہر منیر ذرّہ وار
سر بہ خمیدن آردش عارضِ حق نُمائے تو
چشمِ عطا پئے خدا شاہِ غریب پرورم!
ہست نصیؔرِ بے نوا بندۂ بے نوائے تو

ہر طرفے کہ می روی خسروِ نازنینِ من
خیلِ بُتاں چو بندگاں می رود از قفائے تو
صُبحِ اُمیدِ عاشقاں از رُخِ تو کند طلوع
مطلعِ حُسنِ سرمدی طلعتِ جانفزائے تو
بہرِ خدا مراں مرا شاہ تُوئی و من گدا
از درِ تو رود کُجا بادشہا! گدائے تو
گرمِ طوافِ کوئے تو مہر منیر ذرّہ وار
سر بہ خمیدن آردش عارضِ حق نُمائے تو
چشمِ عطا پئے خدا شاہِ غریب پرورم!
ہست نصیؔرِ بے نوا بندۂ بے نوائے تو
(عرشِ ناز)