نشستہ ام بہ سرِ راہ و در تو راہے نیست

نشستہ ام بہ سرِ راہ و در تو راہے نیست
فُغاں کہ بر منِ مسکیں تُرا نگاہے نیست
اُمیدِ جلوہ ز دیر و حرم مدار اے دل
کہ حُسنِ دوست مقیّد بجلوہ گاہے نیست
چہ لاف می زنی از رازِ آں حریمِ وفا
تُرا کہ بر درِ اربابِ شوق راہے نیست
بہ جُرمِ نا کسی ام ز آستانِ خویش مراں
بخاکِ تو کہ مرا جُز درت پناہے نیست
بہ اوجِ طالِع رندانِ با خدا نازم
کہ ہیچ فرد ازیں قوم کم نگاہے نیست
مکن بہ خَستگیم اِشتباہِ رنگِ ہَوا
کہ مرغِ ہمّت ِ من صیدِ دامگاہے نیست
کجا نشاط و کجا خندہ ہائے بزمِ نشاط
متاعِ خانۂ بے چارگاں جُز آہے نیست
جُزایں کہ لب نکشایند و خونِ دل نوشند
بلا کشانِ وفا را دگر گناہے نیست
برنگِ کج کُلَہاں پا منہ بہ بزمِ نصیؔر
کہ اُو ز حلقہ بگوشانِ کج کُلاہے نیست
(عرشِ ناز)