سرِ شوقم اگر در پائے آں سروِ رواں بُودے
سرِ شوقم اگر در پائے آں سروِ رواں بُودے
دلِ غمدیدۂ من رُو کشِ باغِ جناں بُودے
زہے قسمت کہ اُو بخشید جامِ عیش در محفل
وگرنہ ذوقِ مے نوشی نصیبِ دشمناں بُودے
نہ کاہیدے ز بحرِ لُطف و جُودِ پیرِ میخانہ
اگر یک جُرعۂ صہبا بہ کامِ تشنگاں بُودے
تپم از بیکسی کاندر جہاں یارے نمی وارم
نہ تنہا بُودمے بامن اگر اُو مہرباں بُودے
برائے جاں سپاری رفتمے خود کاشکے آں دَم
چو تِیغ تیزِ قاتل بر گُلوئے کُشتگاں بُودے
بحمد اللہ بہ محفل دورِ جامِ مے بہ من آمد
وگر نہ شکوۂ بد قسمتی با آسماں بُودے
نگوں گشتے ز اوجِ بختِ اُو مہر و مہ و انجم
نصیؔر ار خاکِ پائے آں شہِ عرش آستاں بُودے
(عرشِ ناز)