! تا دیدہ ام جمالِ تُو اے دل پسندِ من
تا دیدہ ام جمالِ تُو اے دل پسندِ من!
ہر چیز در دو دیدۂ من ناپسند شد
ناصح فرو گذار دلم را و راہ گیر
پندش مدہ کہ کار فرا تر ز پند شد
ایں بندۂ حقیر بود یا کہ آسماں
ہر آنکہ خاکِ پائے تُو شد، سر بلند شد
شیرینیٔ وہانِ تُو ریزو شکر بہ گوش
حرفیکہ با زبانِ تُو پیوست، قند شد
یارم چو شمعِ محفلِ اغیار شد، نصیؔر
ناگہ دلم بر آتشِ غیرت پسند شد
(عرشِ ناز)