تَعالَی اللہ چہ زیبا بر سرِ محفل نَشَستستَش
تَعالَی اللہ چہ زیبا بر سرِ محفل نَشَستستَش
تُو گوئی جان و ایمان و دلِ عالم بد ستستش
جنوں درکارِ خود ہشیار از فیضِ نگاہِ اُو
خرد رم خوردۂ جامِ رحیق ِ چشم ِ مستستش
کجا اغیار و اعدا خویش را بیگانہ می بینم
کہ از پیوستنش بس و حشت افزا تر گَسستستش
ز یادِخود مدہ آوارۂ دشتِ محبّت را
بجان ِ تو کہ یادِ تو متاع ِ بُودو ہستستش
دلِ عاشق در آشوبِ ملامت آنچناں ماند
کہ صیّاد است و از ناوک زبوں صیدے بہ ثشستستش
خِضَر در سبزہ خطّش بہار زندگی جوید
مسیحا نیم جاں در یاد ِلعلِ مے پر ستستش
ز افسوں کاریِ مہر و عتابش سخت حیرانم
کہ ازوے در جہانِ دل گُشادِ کارو بستستش
چہ دریا بند ایں صورت پرستاں ذوقِ آں رندے
کہ مثل موج صد وار فنگی ہا در شکستستش
نہ وار ستست از پیکانِ چشمِ مستِ اُو صیدے
ز دام ِ طُرّہ َ پُر خَم کرا یارائے جَستستش
جہانِ گُل رُخاں مخمورِ چشم ِ مے پر ستستش
نہ گُنجد در بیاں با رفعتِ آں مردِ حق مستے
کہ شان و شوکت ِ آفاقیاں در دیدہ پستستش
بہ چشمِ کم مبیں ہر گز نصؔیرِ درد ساماں را
کہ شام ِ زندگی روشن تر از صبح ِ الستستش
(عرشِ ناز)