ز عکست ماہِ تاباں آفریدند
ز بوئے تو گلستاں آفریدند

نہ از بہر تو صرف ایمانیانند
کہ خود بہرِ تو ایماں آفریدند

صبا را مست از بویت بہر سو
چناں افتاں و خیزاں آفریدند

برائے جلوۂ یک گلبنِ ناز
ہزاراں باغ و بستاں آفریدند

ز مہرِ تو مثالے برگرفتند
وزاں مہرِ سلیماں آفریدند

چو انگشتِ تو شد جولاں دہِ برق
قمر را بہرِ قرباں آفریدند

ز لعلِ نوش خندِ جاں فزایت
زُلالِ آبِ حیواں آفریدند

نہ غیرِ کبریا جان آفرینے
نہ خود مثلِ تو جاناں آفریدند

پئے نظّارۂ محبوبِ لاہوت
جبینت آئنہ ساں آفریدند

بنا کردند تا قصرِ رسالت
ترا شمعِ شبستاں آفریدند

ز مہر و چرخ بہرِ خوانِ جودت
عجب قرص و نمکداں آفریدند

ز حسنت تا بہارِ تازہ گُل کرد
رضؔایت را غزل خواں آفریدند

حدائقِ بخشش