بہ طُوفان ہائے دریا گوہرِ غلطاں شود پیدا
خمسہ بر غزل ابو المعانی میر زا عبد القادر بیدل رحمۃ اللہ علیہ
بہ طُوفان ہائے دریا گوہرِ غلطاں شود پیدا
بشامِ تیرگی ہا کوکبِ رخشاں شود پیدا
پس از صد خار، بر شاخے، گُلِ خنداں شود پیدا
کجا الوان ِ نعمت زیں بساط آساں شود پیدا
کہ آدم از بہشت آید بروں تا ناں شود پیدا
چرا در کسبِ آں ہر دم کنی تو سعئ لا حاصل
با الآخر تا کجا حرصش کنی چوں مردِ لا یعقل
جِنیں وش از فریبِ اُو فرومانی، چو خر در گِل
تمیزِ لذّت ِ دُنیا ہم آساں نیست اے غافل
چو طفلاں خوں خوری یک عمر، تادنداں شود پیدا
بہ جُز نا کامی و حسرت نیابی ہیچ در دُنیا
ازیں منزل گہِ حرص و ہوا بر بند محمل را
مبادا در جہاں از الفتِ ہستی شوی رسوا
اماں خواہ از گزندِ خلق در گرم اختلاطی ہا
کہ عقرب بیشتر در فصل ِ تابستاں شود پیدا
سحابِ تیرۂ غمہا بہ گیتی آسماں آرد
زبارانِ حوادث اہلِ عالم را بیا زارد
بہ کشتِ جان و دل ابرِ مصائب پے بہ پے بارد
بنائے وحشتِ ایں کہنہ منزل عبرتے دارد
کہ صاحب خانہ گر پیدا شود، مہماں شود پیدا
نصیؔیر از درد و غمہائے زمانہ گشتہ ای بسمل
زحق رحمت طلب در گردشِ دوراں برائے دل
براہ ِ منزل ِ حُسن حقیقت شَو گراں محمل
ردیفِ بارِ دُنیا رنجِ عُقبی ٰ ساختن بیؔدل
زگاو د خرنمی آید، مگر انساں شود پیدا
(عرشِ ناز)
