بر سفر اے ماہِ زیبا می روی
خمسہ بر غزل ِ حضرتِ سعدؔی شیرازی
بر سفر اے ماہِ زیبا می روی
کردہ ویراں شہرِ دل را می روی
عالمے ہمراہ و تنہا می روی
سردِ سیمینا بصحرا می روی
سخت بے مہری کہ بے مامے روی
پیر و برنا بستۂ گیسُوئے تو
مست کردہ اہلِ دل را بُوئے تو
قبلۂ دل ، کعبہ جاں کوئے تو
اے تماشا گاہِ عالم رُوئے تو
تو کجا بہرِ تماشا مے رومی
قلبِ ناشاداں زیک حرفِ تو شاد
تا ابد گلزار ِ حُسنت تازہ باد
اے کہ دیدارِ تو نَیل ِ ہر مُراد
گر قدم بر چشمِ خواہی نہاد
دیدہ بر رہ می نہم می روی
اے وجودت در حسیناں معتبر
چہرۂ تو باعثِ عیدِ نظر
آئنہ گوید کہ اے رشک ِ قمر
گر تماشا می کنی در خود نگر
کے بخوشتر زیں تماشا می روی
تُو کہ در خوبی زخوباں بر تری
خود حجابِ حُسنِ خود را می دری
بے نقاب از چشمِ عالم بگذری
رُوئے پہناں دارد از مردم پری
تو پری رُو آشکارا می روی
جان و دل ہموارہ خاطر خواہِ تست
ویں نصیؔرِ خستہ خاکِ راہِ تُست
ہمچو اُو صد بندۂ در گاہ ِ تُست
دیدۂ سعؔدی و دل ہمراہ تُست
تا نپنداری کہ تنہا می روی
(عرشِ ناز)
